Διηγούμενη τις....ατυχίες μου στην αδερφή μου και περιμένοντας συμπόνοια, ακούω από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής: "Έχεις... μεγάλα προβλήματα... καημενούλα!"....??? Και τότε χτύπησε το καμπανάκι της θετικής σκέψης, του οποίου μάλλον είχε μπλοκάρει η λειτουργία εκείνη την ημέρα και αναρωτήθηκα: "Eίναι δυνατόν να με ενοχλούν και να με στενοχωρούν αυτές οι μικροαναποδιές; Είναι αυτά προβλήματα; Όχι βέβαια! Τι έπαθα; Tρελάθηκα σήμερα;"
Είπα... τρελάθηκα; Και τότε θυμήθηκα μια πραγματικά σχιζοφρενή, την ελβετίδα ζωγράφο Aloise Gorbaz. Μας είχε μιλήσει γι αυτήν, σε κάποια σεμινάρια, η Φωτεινή Τσαλίκογλου, ψυχολόγος και καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Η ίδια η Aloise λοιπόν,διηγούταν ότι, σε κάποια αναλαμπή μέσα στην αρρώστια της, έπινε καφέ κοιτάζοντας από το παράθυρο. Αναρωτήθηκε τότε αν οι άνθρωποι ήξεραν πόσο τυχεροί είναι που μπορούν να κάνουν αυτό το απλό, καθημερινό πράγμα: να πίνουν καφέ έχοντας "σώας τας φρένας" και να χαζεύουν από το παράθυρο!!!
Πράγματα απλά, καθημερινά, που τα θεωρούμε δεδομένα και τα εκτιμούμε μόνο όταν τα χάσουμε. Μήπως τελικά η ευτυχία έγκειται σε αυτά τα μικρά, καθημερινά πράγματα που τα κάνουμε ίσως και αυτοματοποιημένα; Μήπως οι μικρές μας συνήθειες έχουν πιο μεγάλη σημασία στη ζωή μας από ότι νομίζουμε; Και μήπως τελικά οι μικροατυχίες έχουν πιο μικρή σημασία από αυτή που τους προσδίδουμε;
Ε λοιπόν, την επόμενη φορά που όλα θα πάνε στραβά, θα κοιτάξω τον καφέ! Θα απολαύσω ένα φλιτζάνι καφέ στη μνήμη της Aloise Gorbaz, που μέσα από την ιστορία της μου θύμισε την αξία της συνήθειας και της χαράς μέσα στην καθημερινότητα!