Κυριακή απόγευμα και μια παρέα "αποφασισμένων" μαμάδων-φιλενάδων διασχίζει την Πανεπιστημίου και κατευθύνεται στο θέατρο Διάνα για να παρακολουθήσει την παράσταση "Φιλουμένα". Αποφασισμένων λοιπόν να αφήσουν για λίγο τις υποχρεώσεις τους, να ξεφύγουν από την καθημερινότητα, να βρεθούν στη Νάπολη και να ζήσουν από κοντά τις περιπέτειες της Φιλουμένα!
Μαζί με εμάς και άλλες πολλές! Ναι, το θέατρο ήταν γεμάτο γυναίκες, ελάχιστοι οι άντρες που το παρακολούθησαν. Ίσως ήταν η μέρα (Κυριακή) που συνδυάζεται με ποδόσφαιρο, ίσως το θέμα της παράστασης.
Η ιστορία μιλάει για τη Φιλουμένα, μια γυναίκα που από μικρή γνωρίζει τη ζωή μέσα σε οίκο ανοχής όπου ο ίδιος ο πατέρας της την έσπρωξε. Παρακολουθούμε τη ζωή της αργότερα, όταν ο Σοριάνο, πλούσιος έμπορος και πελάτης του "οίκου", την απομακρύνει από εκεί. Την δέχεται στο σπίτι του, "χρησιμοποιώντας" την ως υπάλληλο-υπηρέτρια-ερωμένη του. Μετά από 20 χρόνια θέλει να την "πετάξει" και να παντρευτεί μια μικρή Ναπολιτάνα. Στο τέλος έρχεται η δικαίωση της Φιλουμένα ως άλλη "κυρία Κοκοβίκου" που στεφανώνεται τον άντρα της ζωής της "με δόξα και τιμή"!
Η εκμετάλλευση του γυναικείου φύλου λοιπόν από το αντρικό εν έτει 1945. Η "καπατσοσύνη" του "αδύναμου" φύλου, εκπροσωπουμένου από τη Φιλουμένα, η οποία τελικά με τον τρόπο της "υποτάσσει" και συμβιβάζει τον Σοριάνο με τα "θέλω" της και τα "πρέπει" της. Απώτερος στόχος της να πορευθούν με αποδεκτό τρόπο μέσα στο κοινωνικό σύνολο, σαν σύζυγοι αλλά και σαν γονείς. Ο ρόλος της μητρότητας στη ζωή της γυναίκας που ανεξάρτητα καταστάσεων παραμένει πρωταρχικός. Τέλος αξίες που προσδίδουν πραγματικό νόημα στη ζωή όπως αγάπη, οικογένεια, είναι τα βασικά θέματα με τα οποία καταπιάνεται η παράσταση.
Μια πολύ-πολύ ωραία παράσταση, 2 ωρών, με πλούσια σκηνικά και κοστούμια, που αξίζει να δεις! Η Ράντου πολύ καλή ως Φιλουμένα, μεστή από συναισθήματα που καταφέρνει να τα δείξει πάνω στη σκηνή. Με μονολόγους δυνατούς που συγκινούν. Με χιούμορ, με μεγάλη πλαστικότητα στην έκφραση και στην κίνηση, καταφέρνει να μας αποσπάσει ένα δυνατό χειροκρότημα!
Ο Βούρος τη συνοδεύει επάξια με δυναμική υποκρτική. Με εντυπωσιάζει η φυσικότητα στο παίξιμο του. Πολύ καλή η χημεία του με την Ράντου. Οι υπόλοιποι 11 ηθοποιοί του θιάσου πραγματικά πολύ καλοί (οι περισσότεροι γνωστοί τηλεοπτικοί ηθοποιοί).
Έργο πολυπαιγμένο (η ίδια η Ράντου το είχε ανεβάσει πριν 2 χρόνια στο Εθνικό), κλασικό, δράμα σαν είδος. Ο Φασουλής όμως, σαν σκηνοθέτης, το διανθίζει με χιούμορ ώστε να μη βαρύνει ο θεατής και να είναι πιο εύπεπτα τα μηνύματα που παίρνει. Με το αίσιο δε τέλος της ιστορίας, φεύγει ικανοποιημένος και με χαμόγελο στα χείλη.