Το Σαββατοκύριακο λοιπόν, είχαμε πάει εκδρομή και στην παρέα μας ήταν και δύο φίλες μου. Είχαμε τον χρόνο (το βράδυ που υποτίθεται κοιμόμασταν) για κουβέντα! Μιλήσαμε και για τους γονείς μας.
Μου έκανε κάτι εντύπωση...Οι φίλες μου είναι σαν να έχουν μια διαρκή μάχη με τη μαμά τους. Σαν μάχη με σκορ για νικητές και ηττημένους. Ή κερδίζω ή κερδίζεις.
Με χαρά μου έλεγε η μία φίλη μου ότι συνήθως κερδίζει αυτή. Η μέθοδος της είναι απλή. Επιμένει τόσο για κάτι που η μαμά της υποχωρεί. Είναι πάντα "νικήτρια"! Η άλλη φίλη μου αισθάνεται ότι πάντα κερδίζει η μαμά της, η οποία είναι πολύ αυστηρή. Το σκορ είναι πάντα υπέρ της μαμάς της!
Ένιωσα άσχημα...Στο σπίτι μας δε μετράμε σκορ, δεν έχουμε αγώνα κερδίζω ή κερδίζεις. Μήπως θα έπρεπε να έχουμε; Ναι, έχουμε διαφωνίες αλλά όχι νικητές και ηττημένους.
Είναι τελικά παιχνίδι; Ποιοι είναι οι κανόνες;
Μίλησα με τη μαμά μου. Μου είπε ότι οι διαφωνίες δεν είναι κάτι κακό σε μια οικογένεια. Δεν είναι όμως και παιχνίδι. Σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται οι διαφωνίες. Είναι λάθος η νοοτροπία ή κερδίζω ή κερδίζεις. Δεν υπάρχει κερδισμένος ή χαμένος σε μια διαφωνία ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Δεν πρέπει να υπάρχει επιμονή αλλά ούτε και υποχώρηση αμέσως, από την πλευρά του γονιού (καλώς ή κακώς αυτός "κινεί τα νήματα" σαν πιο ώριμος). Να λύνονται τα θέματα προσπαθώντας να βρεθεί η "χρυσή τομή". Δεν είναι θέμα "γοήτρου".
Με ρώτησε για τον χαρακτήρα των κοριτσιών αυτών. Η πρώτη φίλη μου είναι λίγο επιθετική, λίγο "κακομαθημένη". Είναι γιατί έχει μάθει να "κερδίζει" πάντα, είπε η μαμά μου. Η δεύτερη φίλη μου είναι λίγο δειλή, δεν παίρνει πρωτοβουλίες. Είναι γιατί "δεν κερδίζει" ποτέ, είπε και πάλι η μαμά μου.
Τελικά καλύτερα που δε μετράμε σκορ στην οικογένεια μου. Προτιμώ να παίζω "dixit" και όχι "κερδίζω ή κερδίζεις". Είμαι πιο ήρεμη και έχω ενέργεια για άλλα παιχνίδια!