Ανοίγεις το παράθυρο, "κοιτάς" τον ουρανό. Φεύγεις, θα αργήσεις...Γκρίζος, μπλε, με σύννεφα, με ήλιο...δεν πρόσεξες! Μόλις έχασες μια βαθιά, καθαρή ανάσα...τη δική σου...
Ανοίγεις το παράθυρο και αυτή τη φορά "βλέπεις" τον ουρανό. Βλέπεις το θολό, το μουντό που γίνεται γαλάζιο καθώς ξημερώνει και φωτεινό και λαμπερό από τον "ήλιο τον ηλιάτορα"!
"Κοιτάς" τη γκρίζα πόλη καθώς βιαστικά διασχίζεις τα δρομάκια της. "Βλέπεις" όμως το κίτρινο λουλούδι που δειλά ξεπετάγεται στη ρωγμή στο πεζοδρόμιο, τις βοκαμβίλιες που αγκαλιάζουν τον τοίχο της πολυκατοικίας που μόλις πέρασες, το κρυφτό που παίζουν οι ακτίνες του ήλιου με τα λιγοστά δέντρα που υπάρχουν δίπλα σου, το μικρό παιδάκι που μόλις σου χαμογέλασε; Μόλις έχασες ένα χαμόγελο...το δικό σου...
"Κοιτάς" την κούπα με τον καφέ που πίνεις. "Βλέπεις" όμως τον αχνιστό καφέ με τη μεταξένια κρέμα και τα αρώματα που αφήνουν; Μόλις έχασες ένα μικρό ταξίδι στη γαλήνη και τη σαγήνη των γεύσεων και αρωμάτων...το δικό σου...
"Κοιτάς" γύρω σου αλλά δε "βλέπεις"...Δε "βλέπεις" τα χρώματα, τις ανθρώπινες φιγούρες μελαγχολικές ή χαρούμενες, τα φύλλα που αιωρούνται, τα πουλιά που κελαηδούν, τα νερά που παφλάζουν στην ακρογιαλιά, τα χαμογελαστά μάτια, τα βαριά από δάκρυα βλέφαρα...Μόλις έχασες τη ζωή...τη δική σου...
Τρέχεις...όλο τρέχεις...Να φτάσεις πού; Να κερδίσεις τι; Η ζωή είναι δίπλα σου...στα μικρά...στα ανεπαίσθητα! Στάσου λίγο...Πάρε μια ανάσα και συνεχίζεις!
Να μην "κοιτάς", να "βλέπεις"! Να βλέπεις τη ζωή και να τη ρουφάς! Γιατί η ζωή είναι εδώ...τώρα...δίπλα σου!
Γράφει η Νανά Συγκούνα, Life Coach/Δικηγόρος