Εκτυλίσσεται στη δεκαετία του '30 στον Νότο των Η.Π.Α. Ασχολείται με το θέμα του ρατσισμού, των φυλετικών και γενικότερα κοινωνικών διακρίσεων και τις συνέπειες τους. Όλα αυτά δοσμένα μέσα από τα μάτια δύο παιδιών και κυρίως τα μάτια του κοριτσιού, της μικρής Σκάουτ (κάτι που βοηθάει να γίνουν πιο εύπεπτα τόσο σοβαρά θέματα).
Η γραφή της Χάρπερ είναι τόσο ζωντανή που ζεις πραγματικά μαζί με τους ήρωες του βιβλίου στον νότο της Αμερικής εκεί γύρω στο 1930.
Γέλασα, στενοχωρήθηκα. Θύμωσα με την αδικία και το μίσος απέναντι στους έγχρωμους, στους αδύναμους της κοινωνίας. Θαύμασα την ψυχραιμία του Άττικους (του πατέρα της Σκάουτ), υπερασπίστηκα τις αξίες και τα ιδεώδη για τα οποία μαχόταν.
“Δε θα καταλάβεις πραγματικά έναν άνθρωπο μέχρι να σκεφτείς τα πράγματα από τη δική του οπτική γωνία, μέχρι να βάλεις τα παπούτσια του και να περπατήσεις με αυτά”. Δεκαετίες αργότερα οι ψυχολόγοι και οι coaches θα μιλούσαν για ενσυναίσθηση. Η Χάρπερ είχε ήδη “ακουμπήσει” το θέμα της ενσυναίσθησης τόσο γλαφυρά προτρέποντας “να περπατήσουμε με τα παπούτσια του άλλου”!
“Ήθελα να δεις γιε μου τι είναι πραγματικό κουράγιο....Κουράγιο είναι να ξέρεις να ξεκινάς έναν αγώνα καταδικασμένο από την αρχή κι ωστόσο να τον ξεκινάς και να τον φτάνεις ως το τέλος, ό,τι κι αν συμβεί”.
Να μάχεσαι μέχρι τέλους λοιπόν για τις αξίες σου, να υπερασπίζεσαι τα ιδανικά σου!
Και μην ξεχάσουμε, τα “κοτσύφια” είναι οι αθώοι, ήσυχοι άνθρωποι, που ενώ δεν πειράζουν κανέναν δέχονται συχνά και άδικα τα πυρά των συνανθρώπων τους, όπως ο έγχρωμος εργάτης της ιστορίας Tom Robinson.