Η μητέρα μου για πολύ καιρό με αποδοκίμαζε και θα έλεγα ότι με κατηγορούσε για πολλά πράγματα. Τουλάχιστον έτσι πίστευα εγώ. Επίσης κατάλαβα ότι συνέβαινε χωρίς να το θέλει.
Τι συνέβαινε;
Θα σας πω παραδείγματα: Δεν ήμουν διαβασμένη όπως πίστευε ότι έπρεπε να είμαι; Η συνηθισμένη της ατάκα "όφειλες να τα ξέρεις καλύτερα"....
Μάλωνα με τον αδερφό μου; "Δεν ντρέπεσαι λίγο; Μεγάλο κορίτσι να συμπεριφέρεσαι έτσι;"...
Δεν ήθελα να δοκιμάζω τα ρούχα στα μαγαζιά πριν τα αγοράσω; "Είσαι κακομαθημένη και θέλεις να γίνεται το δικό σου"....
Δεν τακτοποιούσα το δωμάτιό μου, άφηνα πράγματα στη μέση στο σαλόνι; "Δεν σκέπτεσαι ποτέ τους άλλους, δεν είσαι σωστή"...
Δεν απάντησα στο κινητό μου όταν με πήρε τηλέφωνο; (ήμουν στο πάρκο). "Θα με πεθάνεις, δεν σκέφτεσαι τίποτα"...
Την πίεζα να παίξουμε επιτραπέζια και είχε δουλειά; "Μην συμπεριφέρεσαι σαν μωρό ή κακομαθημένο"...
Η αντίδραση μου, τα συναισθήματα μου.
Θέλετε να μάθετε πως ένιωθα; Τι σκεπτόμουν; Ένιωθα να με προσβάλει,να με κατηγορεί συνεχώς. Ένιωθα να κρίνομαι για τα πάντα, ένιωθα απόρριψη, αποδοκιμασία, αδικία, θυμό! Πίστευα ότι δεν ήμουν ικανή για τίποτα, πως έφταιγα για τα πάντα.
Αποτέλεσμα; Στενοχωριόμουν, πίστευα πως δεν με αγαπάει αρκετά.
Δείλιαζα να δοκιμάσω πράγματα, να μιλήσω σε κόσμο.
Συνέχιζα να κάνω τα ίδια για τα οποία με κατηγορούσε γιατί πίστευα ότι είναι υπερβολική.
Δεν έλεγα στη μητέρα μου τι με απασχολούσε, απομακρύνθηκα....
Η αλλαγή!
Και ξαφνικά η κατάσταση άρχισε να αλλάζει! Άρχισε να με αντιμετωπίζει διαφορετικά! Νομίζω ότι η μαμά μου επηρεάστηκε από κάτι σεμινάρια ψυχολογίας που πήγε.... Τέλος πάντων, θα σας πω τις αντιδράσεις της, τις απαντήσεις της, στα παραπάνω ίδια περιστατικά, τον τελευταίο καιρό.
Σχετικά με το διάβασμα μου άρχισε να λέει: "Εσύ ξέρεις τον εαυτό σου και πόσο μπορείς να διαβάσεις. Σου έχω εμπιστοσύνη!"
Σε τσακωμό με τον μικρό μου αδερφό, μου είπε: "Πραγματικά φοβάμαι μήπως χτυπήσετε κάθε φορά που μαλώνετε"
Στο ότι δε θέλω να δοκιμάζω ρούχα πριν τα αγοράσω: "Φοβάμαι ότι θα χρειαστεί να ξαναπάω στα μαγαζιά για να αλλάξω αυτό που αγοράσαμε και δεν έχω το χρόνο".
Δεν τακτοποιούσα; "Με κουράζει να συμμαζεύω συνέχεια. Δεν μου αφήνει χρόνο να κάνω άλλα πράγματα".
Όταν δεν απαντάω στο κινητό: "Ανησυχώ μήπως σου συνέβη κάτι και δε μπορείς να απαντήσεις"
Όταν της λέω να παίξουμε, κάποιες φορές απλά παίζουμε και κάποιες άλλες μου εξηγεί ότι θέλει λίγο χρόνο να ξεκουραστεί.
Δε σας κρύβω ότι στην αρχή ανησύχησα πως κάτι έπαθε η μαμά μου! Μετά ανακουφίστηκα ότι δε φταίω μόνο εγώ για όλα. Άρχισα να αισθάνομαι ξανά έξυπνη, χρήσιμη, ότι με αγαπάνε, ότι δεν κρίνομαι για κάθε τι! Μετά κατάλαβα ότι έχω κι εγώ ευθύνες και τα περισσότερα από αυτά που ενοχλούν τη μαμά σταμάτησα να τα κάνω! Τώρα λοιπόν είμαστε ήρεμοι και ευτυχισμένοι (μέχρι το επόμενο θέμα που θα προκύψει!)